Het juryverslag van de Klasseprijs

Artikel

Logo Klasse

Lies Cokelaere (Arteveldehogeschool) wint Klasseprijs

 

Maatschappelijk relevant, laagdrempelig en concreet. Die kwaliteiten, waar de redactie van Klasse zelf ook graag prat op gaat, zocht de jury in de 56 onderwijsgerelateerde scripties die dit jaar meedongen naar de Klasseprijs.

Na een uitgebreide lezing nomineerde de vierkoppige redactiejury vijf scripties. Ze tonen elk een grote voeling met de onderwijsactualiteit en omvatten degelijk onderwijsgerelateerd (veld)onderzoek. Ze dragen ook alle vijf bij tot meer inzicht of betere praktijk op het vlak van participatie van leraren, leerlingen, ouders, de preventie van probleemgedrag of actief burgerschap.

De scriptie die de jury unaniem het meest kon bekoren, is: “Meerdaags: allesbehalve alledaags. Het afstemmen van het schoolperspectief op het gezinsperspectief rond meerdaagse schooluitstappen in een context van superdiversiteit van Lies Cokelaere, banaba Zorgverbreding en remediërend leren (Arteveldehogeschool).

Naast redactionele aandacht, krijgt Cokelaere tijdens de uitreikingsplechtigheid op 18 december in Gent een Holiday Line-reischeque ter waarde van 500 euro uit handen van Klasse-hoofdredacteur Hans Vanderspikken.

Cokelaere liep vrijwillig stage in een multiculturele school in Gent. Ze stelde er vast dat heel wat leerlingen niet deelnemen aan de meerdaagse sportklassen. Ze merkte onbegrip en frustratie bij de leraren; ongemakkelijkheid bij de thuisblijvers. Haar stageschool is nochtans een school met gedreven leraren, die zich dagelijks inzetten voor een

superdivers doelpubliek dat veel zorg vraagt. En toch lijkt er ruis te zitten op de verbinding tussen ouders en school. Dat triggerde haar voor haar bachelorproef: waar ligt

de terughoudendheid bij ouders om hun kinderen mee te sturen? Wat doet dit met de loyaliteiten van de kinderen? Wat kan helpend zijn voor de ouders? Wat ervaren de leraren? Hoe kunnen de school en de ouders elkaar tegemoet komen? Via praktijkonderzoek en gesprekken komt ze in samenwerking met de school tot concrete acties die als doel hebben de organisatie van de meerdaagse schooluitstappen maximaal af te stemmen op de behoeften van alle betrokkenen. Daarnaast duidt ze interculturele en maatschappelijke verschillen en verleent ze betekenis aan de verschillende perspectieven rond meerdaagse schooluitstappen. Zo wil ze de communicatie en samenwerking tussen school en ouders rond dit thema optimaliseren. Extra interessant is dat ze daarna via de methodiek van meerzijdige partijdigheid haar bevindingen terugkoppelt naar de leraren op een teamvergadering om zo een mindshift trachten te realiseren en de school op weg te zetten naar een nieuwe visie rond meerdaagse uitstappen. Ze wil met haar scriptie ook andere scholen helpen die daarmee worstelen. Haar bachelorproef is eigenlijk een casus binnen een bredere onderzoeksvraag: wat als de schoolcultuur clasht met de thuiscultuur?
 

3 redenen waarom de scriptie van Lies Cokelaere de Klasseprijs verdient

1. Maatschappelijk relevant
Het wij-zij-denken in onze superdiverse maatschappij neemt toe. Dat uit zich ook op school. Door als leraar gefrustreerd of boos te reageren op bepaald gedrag van leerlingen en ouders (i.c. niet meegaan op extramuros-activiteiten), wordt de kloof tussen ouders en school alleen maar dieper en nemen de tegenstellingen toe. Lies Cokelaere pleit daarom voor constructieve dialoog (oprecht luisteren naar bezorgdheden, verwachtingen expliciteren), voor een gelijkwaardige (i.p.v. een gelijke) behandeling van kinderen en voor empowerment van de ouders.

Cokelaere wil met haar bachelorproef dan ook leraren door een andere bril laten kijken en helpt scholen hun omgaan-met-elkaar-beleid vorm te geven. Een missie waar Klasse zich erg in kan vinden en zich mee wil achter scharen. Zo brengt Klasse Magazine zelf in december een dossier over polarisering, met de duidelijke boodschap naar leraren en scholen om ‘meester van het midden’ te worden en de dialoog aan te gaan over datgene wat ons verbindt. Samen met Cokelaere geven we zo een belangrijk signaal naar de maatschappij in deze tijden van rellen, aanslagen en vluchtelingenstromen.

2. Concreet
Op basis van de gesprekken die ze voerde met leerlingen, ouders, leraren en directies (ook van andere scholen) maakte Cokelaere een samenvatting waarbij ze de meest voorkomende ‘struikelblokken’ (argumenten om niet deel te nemen en gevoelens die dit teweeg brengt bij alle partijen) telkens koppelt aan voorstellen tot actie. Ze overlegde met de directie welke acties ze uiteindelijk zou gaan uitwerken. Dat werden twee concreet bruikbare instrumenten: (1) een stappenplan voor contacten met ouders rond de meerdaagse uitstappen en (2) een leidraad voor infomomenten met ouders.

3. Laagdrempelig
Op een teamvergadering koppelde Cokelaere haar bevindingen terug naar het schoolteam. Ze duidde niet alleen de verschillende perspectieven rond meerdaagse schooluitstappen, ze daagde leraren op een laagdrempelige manier ook uit om door een andere bril te kijken naar de complexe werkelijkheid rond dat thema. Zo probeert ze als een echte coach het overheersende gevoel van moedeloosheid om te buigen naar enthousiasme, en inspireert ze hen om de hindernissen aan te pakken, om open te staan voor innovatieve ideeën, om in teamverband toekomst- en oplossingsgericht na te denken over alternatieven. Ze creëert op die manier een draagvlak om verder na te denken over de organisatie van de meerdaagse uitstappen. De manier waarop ze dit aanpakt, is zoals Klasse dat ook graag doet als we bv. met goedepraktijkvoorbeelden, verhalen of opinies leraren proberen te inspireren en te enthousiasmeren tot innovatie: zonder ‘het vingertje’, maar wel vanuit herkenbaarheid en erkenning van de leraar. Die aanpak sprak de jury dan ook enorm aan.

Tot slot
Cokelaere schrijft vlot, geëngageerd, met maturiteit, en met een hart voor kinderen. Het feit dat zij mama van 3 is en een job heeft als justitieassistent zit daar ongetwijfeld voor iets tussen. Je voelt dat deze bachelorproef doorleefd is en dat het thema Cokelaere tijdens het proces steeds nauwer aan het hart is gaan liggen. ‘Meer leerlingen meekrijgen op uitstap’ bleef niet lang haar doelstelling; ze besefte snel dat het afstemmen van de verschillende perspectieven waardevoller is. Ook komt ze gaandeweg zelf tot een sterk inzicht rond superdiversiteit, met name dat iedereen tientallen deelidentiteiten heeft en niet alleen maar ‘allochtoon’ of ‘kansarm’ is. Ze sluit dan ook heel mooi af met enkele van haar eigen deelidentiteiten te beschrijven en hoe die haar beïnvloedden bij het uitvoeren van haar bachelorproef. Een knap staaltje zelfreflectie.

Share this on: