Op de barricade voor de seksuele emancipatie. Het engagement van professoren en studenten van de Gentse universiteit vanaf 1969
UGent op de barricade voor de seksuele emancipatie:
Maart 1969. Honderden studenten trekken naar het rectoraat, nadat de rector van de RUG de vertoning van pornografische dia’s tijdens een debat over pornografie en erotiek heeft verboden. De start van een mythische studentenrevolte. Volgens historici als professor Louis Vos een triviaal gegeven, een druppel op een hete plaat door een aantal heethoofden die koste wat het kost hun eigen mei ’68 willen creëren. Elke reden is goed om op de barricade te gaan staan. Maar er is meer aan de hand. In haar masterproef aan de universiteit Gent beschrijft Anke Stefens beschrijft de lange traditie van kruisvaders van de RUG, die al in de jaren ’50 op de barricade gaan staan om de seksuele emancipatie in Vlaanderen in het leven te roepen.
Het kan niet anders of de aanwezigheid van figuren als Jaap Kruithof, Jos Van Ussel en Michel Thiery noopt de studenten om ook voor hun eigen seksuele emancipatie te vechten. In de jaren na de maartbeweging werken studenten en academische personeel hun queeste verder uit. Het rectoraat probeerde de vraag naar seksuele ontplooiing een hoofd te bieden door middel van eigen initiatieven; van gemengde homes tot studentenartsen en condoomautomaten in de faculteiten. Er ontwikkelt zich een conflictmodel, waarbij de RUG-studenten en personeelsleden in dialoog gaan met het rectoraat en de raden van bestuur. Ook zijn er thema’s zoals homoseksualiteit en abortus waarbij men blijft steken in de conflictsituatie en slechts clandestiene oplossingen durft te bieden.
Aan de hand van een aantal thema’s en gebeurtenissen loodst Stefens haar lezers naar een aantal ijkpunten van de seksuele emancipatie binnen de Gentse universiteit, zoals de oprichting van de studentenartsen, de verschillende studentenorganisaties, de aids-week, de voostelling snoepjes rond pedoseksualiteit etc. De ogen zijn daarbij constant gericht op de dynamiek tussen voor- en tegenstanders en trachten de klassieke tweedeling van progressieven versus conservatieven te overstijgen.
De centrale vragen zijn: Op welke manier droeg de Rijksuniversiteit Gent bij tot de bespreekbaarheid van seksualiteit? Of hoe ontwikkelde de seksuele revolutie zich aan de universiteit van Gent? De focus ligt daarbij op organisaties en acties aan de universiteit van Gent van studenten en/of gewoon 'en' academisch personeel en hun maatschappelijke verbinding. Ze nemen samen deel aan betogingen, zetten samen tal van acties op poten en verrijken het debat elk op hun kleurrijke manier, Jaap Kruithof met zijn geschriften rond abortus en de studenten met hun talloze pamfletten. Ook de onzichtbare bijdrage van de professoren gaat niet ongemerkt voorbij: hun oproep tot het gebruik van het condoom, het brengen van studenten naar abortusklinieken, het oprichten van gespreksfora en tijdschriften en dergelijke meer. Figuren als Jaap Kruithof en Bob Carlier speelden aldus een ongeziene rol in de seksuele emancipatie van de Universiteit Gent.
