Candida, een stille killer van de broekoperatie

“Buikslagader als tikkende tijdbom.” “Slagader gesprongen: man bloedt dood.”

Dit zijn enkele citaten die toch jaarlijks in het nieuws opduiken. Telkens gaat het om iemand die plots neervalt en meteen komt te overlijden. Of iemand die dood op de vloer wordt teruggevonden en waar medische hulp te laat komt. Het gaat hier om een frequent medisch probleem wat in het lichaam sluimert en dan plots genadeloos toeslaat.

Hart- en vaatziekten zijn de eerste en voornaamste doodsoorzaak ter wereld. Hieraan sterven jaarlijks in België 31 000 mensen. Onze bloedvaten zijn van levensbelang om al onze organen en ledematen van zuurstof te voorzien en ons in leven te houden. Wanneer deze ernstig vernauwd zijn of dreigen te springen moet er ingegrepen worden met een operatie.

Het belangrijkste bloedvat is de grote buikslagader of ‘aorta’. Deze ligt achterin de buik en leidt het bloed naar de benen. Naarmate men ouder wordt is er meer slijtage op dit bloedvat. Ook roken, hoge bloeddruk en een te hoog cholesterol spelen hierin mee. De wand van de slagader wordt dan dunner en de ader zet uit. Wanneer deze wand ‘springt’ bloedt men meestal dood voor medische hulp geboden kan worden.

Vaak wordt zo’n verbreding per toeval ontdekt, want men merkt er helemaal niets van. In deze gevallen is het soms nodig om deze grote slagader te gaan vervangen door een kunststofslagader. Dit wordt ook wel een ‘broek’ genoemd omwille van zijn vorm. Dit is een grote operatie en vergt veel van een patiënt.

In zeldzame gevallen gebeurt het dat deze broek geïnfecteerd raakt. Hier zijn patiënten heel ziek van. Als er niets aan gedaan wordt is de kans groot dat men het niet haalt. Om deze infectie te bestrijden is het noodzakelijk om de broekprothese te verwijderen en antibiotica te nemen.

Aangezien men vaak niet weet welke bacterie de oorzaak is van de infectie, worden er algemene antibiotica gegeven in de hoop dat deze volstaan. Pas als de analyse van de geïnfecteerde broek bekend is, kan er gerichte antibiotica gegeven worden. Het nadeel is dat deze analyse een tijdje duurt. Als in die periode de verkeerde antibiotica gegeven wordt, kan de infectie zich verder verspreiden.

In de praktijk zagen we enkele patiënten die ondanks de nieuwe operatie en de antibiotica toch snel kwamen te sterven. Uit analyse van de infectie kwam telkens een ‘Candida’. Dit is een schimmel en geen bacterie. Hierdoor is de klassieke antibiotica die wordt gegeven niet werkzaam. Zo krijgt deze candida de kans om opnieuw te groeien en zich te verspreiden in een kwetsbare patiënt die net een grote operatie heeft ondergaan.

In mijn thesis ben ik alle patiënten gaan analyseren die in UZ Leuven, omwille van een infectie, zo’n ingreep hebben gehad. Er is nooit eerder onderzoek verricht naar deze schimmel bij dit soort ingrepen. Mijn resultaten bevestigden het vermoeden. Patiënten die een Candida infectie hadden verbleven langer in het ziekenhuis, hadden meer operaties nodig en stierven vaker en sneller.

Antischimmelmedicatie is niet duur en heeft weinig grote nevenwerkingen. Om deze reden en omwille van mijn harde resultaten wil ik opperen om antischimmelmedicatie toe te voegen aan de antibiotica die men geeft na zo’n ingreep. Op die manier krijgt de schimmel niet de kans om zich te verspreiden en kunnen hopelijk meer levens gered worden.

Het is van belang om zieke buikslagaders zo goed mogelijk te blijven behandelen. Hopelijk zijn deze resultaten motivatie genoeg om de medicamenteuze nazorg van broekinfecties te optimaliseren. Door antischimmelmedicatie toe te voegen aan de cocktail van antibiotica kunnen we hopelijk levens redden.

Je wilt je nieuwe jeansbroek toch ook niet meteen terug kapot laten gaan? Een garantiebewijs hebben we nu eenmaal niet voor ons lichaam.